Φωτογραφία των Pink Floyd. Από αριστερά στα δεξιά: Richard Wright, David Gilmour, Roger Waters, Nick Mason.
Οι Pink Floyd (Πινκ Φλόυντ) ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα Βρετανικά συγκροτήματα και απ’ τα καλύτερα του κόσμου. Δημιουργήθηκε το 1965. Από πολλούς θεωρούνται ροκ συγκρότημα, όμως το μεγάλο εύρος της μουσικής τους, μόνο με το απλό ροκ δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Με γνωρίσματα blues, rock, funk, psychedelic, ενώ και μια γκάμα από τοπικές μουσικές πολλών χωρών, η μουσική του συγκροτήματος γινόταν πολύ ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ενώ ταυτόχρονα θεωρείτο και μουσικά πολύτιμη.
Βασικά Μέλη
David Gilmour – κιθάρες, φωνητικά, μπάσο, συνθεσάιζερ, ηχητικά εφέ, μικρό πιάνο
Nick Mason – Ντράμς, κρουστά
Roger Waters– φωνητικά, μπάσο, κιθάρα, συνθεσάιζερ, εφέ
Richard Wright– πιάνο, ηλεκτρικό πιάνο, συνθεσάιζερ, πετάλια μπάσο
Παλαιότερα Μέλη
Syd Barrett – lead κιθάρα, φωνητικά
Το ξεκίνημα
Ο Roger Waters και ο Nick Mason, όταν ακόμη φοιτούσαν συναντήθηκαν στο Πολυτεχνείο του Λονδίνου όπου και σπούδαζαν αρχιτεκτονική. Πρωτόπαιξαν μαζί μουσική σε ένα συγκρότημα με φίλους τους. Ένας ακόμη συμφοιτητής τους, Ο Richard Wright μπήκε στο γκρουπ λίγο μετά και δημιούργησαν σεστέτο, δηλαδή ένα συγκρότημα με 6(!) φωνές και το ονόμασαν Sigma 6. To 1963 o Roger Waters με τον Nick Mason, συγκατοίκησαν. Ο Syd Barrett, πολύ καλός φίλος του Waters από μικρή ηλικία, ήρθε να σπουδάσει 2 χρόνια μετά. Αφού βρέθηκαν, δημιούργησαν μόνοι τους συγκρότημα με άλλα μέλη, ενώ ο Nick Mason είχε βρει αλλού σπίτι. Έπειτα δημιούργησαν μαζί συγκροτήματα με αλλαγές στη σύνθεσή τους, όπου συνάντησαν και τοn Richard Wright. Έτσι το 1965, όταν και δημιουργήθηκε το συγκρότημα, αποτελούταν από τους, Syd Barrett, Nick Mason, Roger Waters και Richard Wright. Από τα τέλη κιόλας της δεκαετίας του 60’, άρχισαν να αποκτούν φήμη, παίζοντας σε underground σκηνές στις περιοχές του Λονδίνου. Το 1967, θα έρθει το πρώτο συμβόλαιο για το συγκρότημα, από την EMI. Δημιούργησαν την ίδια χρονιά, το πρώτο τους άλμπουμ το The Piper at the Gates of Dawn, που θεωρείται ιδιαίτερα επιτυχημένο.
Η μεγάλη αλλαγή και ο δρόμος στην επιτυχία
Λίγο αργότερα, τον Απρίλιο του 1967 ο Syd Barrett, θα αποχωρήσει λόγω της επιδείνωσης της ψυχικής του υγείας και τον αντικατέστησε ο David Gilmour. Ο Gilmour είχε έρθει πριν φύγει ο Barrett, τον οποίο ο μάνατζερ τους, η δισκογραφική και όσοι αναμιγνύονταν με το συγκρότημα, προσπαθούσαν να τον κρατάνε με κάθε τρόπο στο γκρουπ, είτε να συνέχιζε να γράφει, είτε να μην εκτελεί, αλλά σαν όνομα να βρίσκεται μαζί στους δίσκους. Σε μια φωτογραφία του 1968, ο Barrett θα κοιτάξει προκλητικά σε άλλο σημείο από τους υπόλοιπους και κάπου εκεί άρχισε το τέλος του απ το συγκρότημα. Με τον καιρό φάνηκε πολύ δύσκολο να συνεργαστούν και να δουλέψουν μαζί του, και η επίσημη απομάκρυνση του ήταν σε ένα live που θα έκαναν στο Σαουθάμπτον, όπου ένα από τα μέλη του συγκροτήματος αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να τον πάρουν μαζί τους, ενώ ο Gilmour απάντησε «Μπα… Ας μην ενοχλήσουμε καλύτερα»… Ο Roger Waters κάποτε είπε «Είναι και θα είναι φίλος μας, όμως υπήρχαν φορές που θέλαμε να τον στραγγαλίσουμε!»… Λίγο μετά το 1968, το συγκρότημα θα συναντηθεί με τους συνεταίρους επαγγελματικά, ώστε να αποφασίσουν το μέλλον του Barrett. Ομόφωνα, όπως και ο Barrett, συμφώνησαν να αποχωρήσει. Με το που αποχώρησε, ο Roger Waters ανέλαβε την κύρια γραφή των στίχων του συγκροτήματος. Με την ανεπανάληπτη έφεση του στο γράψιμο, την μουσική μαεστρία του συνόλου στην μουσική δημιουργία, του ατμοσφαιρικού αρμονίου, των τρομερών εφέ και την ανεπανάληπτη κιθάρα του David Gilmour, θα συντελέσουν στη δημιουργία των καλύτερων, εμπορικά αλλά και μουσικά, δίσκων τους.
Δισκογραφία:
Οι πιο επιτυχημένοι δίσκοι
The Dark Side of the Moon (1973)
Το 1973, οι Pink Floyd, δημιούργησαν έναν απ’ τους σπουδαιότερους δίσκους τους, το Dark Side of the Moon ή αλλιώς Η Σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Είναι το 8ο κατά σειρά άλμπουμ τους και είναι φτιαγμένο από ιδέες που επινοήθηκαν από παλιότερα χρόνια δημιουργίας ζωντανών εμφανίσεων και ηχογραφήσεις των Floyd, αλλά βρίθει εξαιρετικών και πλούσιων μουσικών χαρακτηριστικών που διακατέχει την ταυτότητα του συγκροτήματος από το 1968, μετά την αποχώρηση του Syd Barrett. Το άλμπουμ θίγει έννοιες της σύγκρουσης, της απληστίας και της ψυχικής ασθένειας που εν μέρει το εμπνεύστηκαν από την επιδείνωση της ψυχικής υγείας του καλού τους φίλου και μέλος του συγκροτήματος Barrett. O δίσκος δημιουργήθηκε με την προηγμένη τεχνολογία της εποχής, χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας τότε σε ηχογράφηση και πρόσθεσης εφέ. Η μουσική που περιέχεται σε αυτό το άλμπουμ έχει στοιχεία blues, rock και psychedelic, δημιουργώντας μια μοναδική σύνθεση μουσικής που πράγματι θα κατακλύσει τον ψυχικό σου κόσμο με διάφορα συναισθήματα, του ψυχικού ανεβάσματος του rock, της blues υποτονικής διάθεσης και της ψυχεδελικής σκέψης, μια διάσταση σκέψης που κυριολεκτικά «στέλνει» τον ακροατή του σε παράλληλες διαστάσεις του ονείρου, των χρωμάτων, της ψυχικής απελευθέρωσης και παράλληλα την δυναμική διέγερση του νου σε παραπάνω εμπειρίες. Οι στίχοι του δίσκου, όπως και γενικότερα των Floyd είναι φιλοσοφικοί, εμπεριέχοντας αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω σαν περιεχόμενο. Τα κομμάτια του δίσκου είναι συνεχόμενα, σαν να υπάρχει ένα κομμάτι, χωρισμένο σε μέρη με διαφορετική ονομασία. Ουσιαστικά δεν υπάρχει αρχή και τέλος, εκτός απ’ την αρχή του δίσκου στην πρώτη ονομασία και στο τέλος του δίσκου, στο τελευταίο ονομασμένο μέρος του. Μέσα στο δίσκο υπάρχουν μουσικά σημεία και ήχοι που ποικίλουν. Μπορούμε να ακούσουμε από άρπα και ήχους της θάλασσας μέχρι τον χαρακτηριστικό ήχο ταμειακής μηχανής! Στα φωνητικά, εκτός από τους στίχους, ακούγονται συχνά φωνές να εναρμονίζονται με τη μελωδία, δείχνοντας την δεξιοτεχνία του Richard Wright και του David Gilmour σε αυτόν τον τομέα, ενώ ακούγονται κραυγές απόγνωσης και φόβου. Όπως σε κάθε δίσκο έτσι και σ’ αυτόν, τα κομμάτια γράφονται και στις 2 πλευρές του. Το εξώφυλλο του συγκροτήματος είναι πασίγνωστο και είναι διαχρονικά στη μόδα του ρουχισμού, της διακόσμησης αλλά έχει γίνει και λάβαρο πολλών κοινωνικών κινήσεων.
Wish You Were Here (1975)
Animals (1977)
The Wall (1979)
Το The Wall κυκλοφόρησε το 1979 και είναι το 11ο κατά σειρά και το πιο δημοφιλές άλμπουμ των Pink Floyd.Η εποχή αυτή ήταν η αρχή του συγκροτήματος να παίζει σε πολύ μεγάλα στάδια, με το In The Flesh Tour. Σε ένα απ’ τα τελευταία live του Tour, ήταν μια ομάδα από πολύ θορυβώδεις και τσάντισαν πολύ τον Waters, τόσο πολύ μάλιστα που αντέδρασε πολύ άσχημα. Δεν ήταν μόνο αυτός αλλά και ο David Gilmour αρνήθηκε απ την ενόχληση να παίξει το συνηθισμένο intro, που έπαιζαν για να ξεκινήσουν τις συναυλίες. Σε ένα περιστατικό αργότερα στο πρόγραμμα των συναυλιών όπου ο Waters τσακώθηκε με τον μάνατζερ του, είχε μιλήσει για το tour, είπε ότι δεν το ευχαριστιέται καθόλου. Κάποια στιγμή λοιπόν που όλοι οι υπόλοιποι του συγκροτήματος ήταν απασχολημένοι με solo άλμπουμ, ο Waters ξεκίνησε ένα νέο concept για το επόμενο δίσκο. Το περιστατικό προσβολής του προς έναν φαν του, έγινε η αρχική ιδέα για το concept το οποίο είχε πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο και διερευνούσε την απομόνωση που επέβαλε στον εαυτό του μετά από χρόνια από τραυματικές αλληλεπιδράσεις από τη ζωή του που του επέβαλλε η κοινωνία, αλλά και η πρόωρη απώλεια του πατέρα του. Το Wall δηλαδή φτιάχτηκε για να αναλύσει τη διαφορά της ψυχολογίας του καλλιτέχνη που εκτελεί, απ το κοινό, με διάφορους παραλληλισμούς και μεταφορική γλώσσα. Τον Ιούλιο του 78’ λοιπόν, ο Waters παρουσίασε το νέο του εγχείρημα στους υπόλοιπους, με 2 ιδέες και διαλέχτηκε ένα 90λεπτο demo με τίτλο Bricks In the Wall. Στους επόμενους μήνες συνάντησαν κάποιες οικονομικές δυσκολίες ώστε να υλοποιήσουν το σχέδιο τους και άλλαξαν συνεργάτη και σύμβουλο οικονομικών για να ξεπεράσουν το εμπόδιο αυτό. Ο νέος συνεργάτης με τον Gilmour και τον Waters διάβασαν την πλοκή του Wall και το διόρθωσαν όλοι μαζί. Αφού έβγαλαν πολλά από τις αναφορές του Waters για τον εαυτό του, εν τέλει έφτιαξαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. O Waters έγραψε τα περισσότερα απ τα κομμάτια του άλμπουμ, ενώ ο Gilmour έγραψε τα απίστευτα κομμάτια Comfortably Numb, Run Like Hell, Young Lust και The Trial, ξεδιπλώνοντας για πρώτη φορά τόσο πολύ το πλούσιο ταλέντο του.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το The Wall, μια rock όπερα, που ερευνά την εγκατάλειψη και την απομόνωση, συμβολίζοντάς τες ως έναν απέραντο μεταφορικό τοίχο. Τα τραγούδια φτιάχνουν μια προσέγγιση της ιστορίας των γεγονότων του πρωταγωνιστή Pink, έναν χαρακτήρα βασιζόμενο στον Waters, που ο πατέρας του πεθαίνει στον 2ο Παγκόσμιο, κλείνεται από την υπερπροστατευτική μητέρα του και πέφτει στα χέρια αδίστακτων καθηγητών που τον τρομοκρατούν για να μάθει τα δικά τους γράμματα, τα γράμματα του συστήματος επιβάλλοντας στην τάξη μια τυραννία. Κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα μεταφορικά μετατρέπεται σε ένα τούβλο, που σιγά σιγά χτίζεται ένας τοίχος. Ο πρωταγωνιστής θα γίνει rock star ενώ οι σχέσεις του με τους ανθρώπους χαρακτηρίζονται από ανασφάλεια, καχυποψία, χρήση ναρκωτικών και πολλή βία. Αφού ο γάμος του αποτυγχάνει, ολοκληρώνεται ο τοίχος και έτσι αποκόπτεται τελείως από ανθρώπινη επαφή. Κρυμμένος πίσω από το δικό του τοίχο, η κρίση του κλιμακώνεται, με αποκορύφωμα τη στιγμή που με τη χρήση παραισθησιογόνων θα βρεθεί σε ένα στάδιο να εκτελεί μουσική σαν να είναι φασίστας δικτάτορας σαν σε συναυλίες νέο-ναζιστικές συγκεντρώσεις, στην οποία θέτει τους άνδρες οπαδούς του ανάξιους προσοχής. Προφανώς ο Waters εκείνη την εποχή θα είχε περάσει στάδιο αυτοκριτικής. To αριστούργημα αυτό κυκλοφόρησε και σε ταινία στις αρχές του 80’, που με μουσική υπόκρουση το άλμπουμ, έδειχνε και τις σκηνές που εξιστορούσαν οι στίχοι και γενικότερα όλη την ιστορία.
The Final Cut (1982)
Γύρω στο 1982, ο Waters παρουσίασε στους Pink Floyd ένα νέο concept με τίτλο Spare Bricks, που αφορούσε το προηγούμενο δίσκο και παρόμοιο περιεχόμενο, αλλά την εποχή εκείνη έγινε η εισβολή στα νησιά Φόκλαντ από την Μάργκαρετ Θάτσερ. ενέργεια η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Waters ως σοβινιστική και περιττή, και αφιέρωσε το άλμπουμ στον θάνατο του πατέρα του. Όμως ο Gilmour διαφώνησε λέγοντας ότι χρειάζονταν κάτι καινούργιο και όχι η ανακύκλωση παλιών ιδεών. Έτσι ξεκίνησε και μια κόντρα ανάμεσα στους 2 που κύρια αιτία κατά τον συνεργάτη τους Michael Kamen, ήταν η διαφωνία του Waters με τον Wright με αποτέλεσμα την φυγή του δεύτερου. Ο Waters άρχισε να παίρνει πρωτοβουλίες ακόμα και στο σχεδιασμό του εξώφυλλου, αλλά και εξ ολοκλήρου δημιούργησε μόνος του τους στίχους αλλά εν τέλει και την σύνθεση της μουσικής καθώς ο Gilmour δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα. Εν τέλει ο δίσκος δημοσιεύτηκε το 1983 και έγινε ανάρπαστο.
Η αρχή του τέλους
Το 1984 ήρθε το διαζύγιο των Pink Floyd με Waters. Σε αυτή την εποχή ενώ όλα τα μέλη ασχολούνταν με προσωπικά άλμπουμ, ο Waters χαρακτήρισε το συγκρότημα «δύναμη που έχει σβήσει». Έτσι επικοινώνησε με τον μάνατζερ του θέλοντας να εκφράσει την επιθυμία του για τη διάλυση των Pink Floyd και να τον διώξει από μάνατζερ, ενώ ήθελε τα αποκλειστικά δικαιώματα του ονόματος των Pink Floyd. Το θέμα πήγε στο Ανώτατο δικαστήριο.
Απ το 1986 θα ξεκινήσει η εποχή της αρχηγίας του Gilmour στους Pink Floyd. Το 1987 δημιούργησαν το A Momentary Lapse of Reason, ενώ το 1994 Τo The Division Bell.
To 1994, το συγκρότημα ολοκλήρωσε την τεράστια σταδιοδρομία του, με ένα τελευταίο τουρ ως Pink Floyd. Παρ’ όλα αυτά, το 2005, για λογαριασμό ενός τεράστιου οργανισμού, του Live 8, που είχε να κάνει με τη συγκέντρωση χρημάτων για την Αφρική, στήνοντας πολλές σκηνές σε όλο τον πλανήτη με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, πήραν μέρος και οι Pink Floyd όλοι μαζί ξανά! Ενώθηκαν για μια και μοναδική φορά και έπαιξαν στο Λονδίνο. Αν και είχαν τις πρώτες αμφιβολίες τους, άφησαν πίσω τα δικά τους προβλήματα για λογαριασμό του Live 8, λέγοντας ότι οι διαφωνίες στο συγκρότημα είναι λιγότερο σημαντικές από αυτό το φαινόμενο. Έπειτα απ την εμφάνιση τους, ο Gilmour χαιρέτησε και μπήκε μέσα, όμως ο Waters τον φώναξε πίσω και το συγκρότημα έκανε όλο μαζί μια μεγάλη αγκαλιά, συμφιλίωσης και συμβολισμού. Το 2006 πέθανε ο Syd Barrett, ο καλός τους φίλος σε ηλικία 60 ετών, αλλά κανένας από τους Pink Floyd δεν παραβρέθηκε στην κηδεία του. Το 2008 σε ηλικία 68 ετών θα πεθάνει και ο Wright σε ηλικία 68 ετών. Οι επιζώντες φίλοι, συνάδελφοι και συμπορευτές τους, τους τίμησαν δεόντως με τα λόγια τους. Το 2011, οι Waters και Gilmour βρέθηκαν ξανά μαζί για μια φιλανθρωπική εκδήλωση για τα παιδιά της Παλαιστίνης όταν και ο Waters κάλεσε τον Mason και τον Gilmour στη σκηνή προς έκπληξη του κοινού. To 2011 αργότερα, οι Floyd ξεκίνησαν μια καμπάνια με το όνομα Why Pink Floyd?, βάζοντας remastered κομμάτια, μαζί με το Experience και το Immersion. Τα τελευταία χρόνια, ο Waters, πραγματοποιεί tour του Wall ακόμη και σήμερα με την Ελλάδα να χει γίνει τα τελευταία χρόνια αποδέκτης του.
Το Νοέμβριο του 2014 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ με τίτλο : The Endless River.
πηγή: homouniversalisgr.blogspot.gr
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.
Notify me of follow-up comments by email.
Notify me of new posts by email.
Facebook
Η ζωή σε μια ταινία. Σε λιγότερο από 3 λεπτά. (video)
Ο ανατρεπτικός Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Ρόμπερτ Σούμαν. Ο ρομαντικός διαταραγμένος.
Είδαμε και προτείνουμε: Birdman (video)
Ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι
Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο μαραθώνος της δημοκρατίας και της ειρήνης