Pink Floyd. Οι δεξιοτέχνες της μουσικής ατμόσφαιρας

Οι Pink Floyd (Πινκ Φλόυντ) ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα Βρετανικά συγκροτήματα και απ’ τα καλύτερα του κόσμου. Δημιουργήθηκε το 1965. Από πολλούς θεωρούνται ροκ συγκρότημα, όμως το μεγάλο εύρος της μουσικής τους, μόνο με το απλό ροκ δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Με γνωρίσματα blues, rock, funk, psychedelic, ενώ και μια γκάμα από τοπικές μουσικές πολλών χωρών, η μουσική του συγκροτήματος γινόταν πολύ ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ενώ ταυτόχρονα θεωρείτο και μουσικά πολύτιμη.

Βασικά Μέλη

David Gilmour – κιθάρες, φωνητικά, μπάσο, συνθεσάιζερ, ηχητικά εφέ, μικρό πιάνο

Nick Mason – Ντράμς, κρουστά

Roger Waters– φωνητικά, μπάσο, κιθάρα, συνθεσάιζερ, εφέ

Richard Wright– πιάνο, ηλεκτρικό πιάνο, συνθεσάιζερ, πετάλια μπάσο

Παλαιότερα Μέλη

Syd Barrett – lead κιθάρα, φωνητικά

Το ξεκίνημα

Ο Roger Waters και ο Nick Mason, όταν ακόμη φοιτούσαν συναντήθηκαν στο Πολυτεχνείο του Λονδίνου όπου και σπούδαζαν αρχιτεκτονική. Πρωτόπαιξαν μαζί μουσική σε ένα συγκρότημα με φίλους τους. Ένας ακόμη συμφοιτητής τους, Ο Richard Wright μπήκε στο γκρουπ λίγο μετά και δημιούργησαν σεστέτο, δηλαδή ένα συγκρότημα με 6(!) φωνές και το ονόμασαν Sigma 6. To 1963 o Roger Waters με τον Nick Mason, συγκατοίκησαν. Ο Syd Barrett, πολύ καλός φίλος του Waters από μικρή ηλικία, ήρθε να σπουδάσει 2 χρόνια μετά. Αφού βρέθηκαν, δημιούργησαν μόνοι τους συγκρότημα με άλλα μέλη, ενώ ο Nick Mason είχε βρει αλλού σπίτι. Έπειτα δημιούργησαν μαζί συγκροτήματα με αλλαγές στη σύνθεσή τους, όπου συνάντησαν και τοn Richard Wright. Έτσι το 1965, όταν και δημιουργήθηκε το συγκρότημα, αποτελούταν από τους, Syd Barrett, Nick Mason, Roger Waters και Richard Wright. Από τα τέλη κιόλας της δεκαετίας του 60’, άρχισαν να αποκτούν φήμη, παίζοντας σε underground σκηνές στις περιοχές του Λονδίνου. Το 1967, θα έρθει το πρώτο συμβόλαιο για το συγκρότημα, από την EMI. Δημιούργησαν την ίδια χρονιά, το πρώτο τους άλμπουμ το The Piper at the Gates of Dawn, που θεωρείται ιδιαίτερα επιτυχημένο.

Η μεγάλη αλλαγή και ο δρόμος στην επιτυχία

Λίγο αργότερα, τον Απρίλιο του 1967 ο Syd Barrett, θα αποχωρήσει λόγω της επιδείνωσης της ψυχικής του υγείας και τον αντικατέστησε ο David Gilmour. Ο Gilmour είχε έρθει πριν φύγει ο Barrett, τον οποίο ο μάνατζερ τους, η δισκογραφική και όσοι αναμιγνύονταν με το συγκρότημα, προσπαθούσαν να τον κρατάνε με κάθε τρόπο στο γκρουπ, είτε να συνέχιζε να γράφει, είτε να μην εκτελεί, αλλά σαν όνομα να βρίσκεται μαζί στους δίσκους. Σε μια φωτογραφία του 1968, ο Barrett θα κοιτάξει προκλητικά σε άλλο σημείο από τους υπόλοιπους και κάπου εκεί άρχισε το τέλος του απ το συγκρότημα. Με τον καιρό φάνηκε πολύ δύσκολο να συνεργαστούν και να δουλέψουν μαζί του, και η επίσημη απομάκρυνση του ήταν σε ένα live που θα έκαναν στο Σαουθάμπτον, όπου ένα από τα μέλη του συγκροτήματος αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να τον πάρουν μαζί τους, ενώ ο Gilmour απάντησε «Μπα… Ας μην ενοχλήσουμε καλύτερα»… Ο Roger Waters κάποτε είπε «Είναι και θα είναι φίλος μας, όμως υπήρχαν φορές που θέλαμε να τον στραγγαλίσουμε!»… Λίγο μετά το 1968, το συγκρότημα θα συναντηθεί με τους συνεταίρους επαγγελματικά, ώστε να αποφασίσουν το μέλλον του Barrett. Ομόφωνα, όπως και ο Barrett, συμφώνησαν να αποχωρήσει. Με το που αποχώρησε, ο Roger Waters ανέλαβε την κύρια γραφή των στίχων του συγκροτήματος. Με την ανεπανάληπτη έφεση του στο γράψιμο, την μουσική μαεστρία του συνόλου στην μουσική δημιουργία, του ατμοσφαιρικού αρμονίου, των τρομερών εφέ και την ανεπανάληπτη κιθάρα του David Gilmour, θα συντελέσουν στη δημιουργία των καλύτερων, εμπορικά αλλά και μουσικά, δίσκων τους.

Δισκογραφία:

The Piper At The Gates of Dawn (1967)
A Saucerful of Secrets (1968)
Soundtrack from the Film More (1969)
Ummaguma (1969)
Atom Heart Mother (1970)
Meddle (1971)
Obscured by Clouds (1972)
The Dark Side of The Moon (1973)
Wish You Were Here (1975)
Animals (1977)
The Wall (1979)
The Final Cut (1983)
A Momentary Lapse for Reason (1987)
The Division Bell (1994)

Οι πιο επιτυχημένοι δίσκοι

The Dark Side of the Moon (1973)

Το 1973, οι Pink Floyd, δημιούργησαν έναν απ’ τους σπουδαιότερους δίσκους τους, το Dark Side of the Moon ή αλλιώς Η Σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Είναι το 8^ο κατά σειρά άλμπουμ τους και είναι φτιαγμένο από ιδέες που επινοήθηκαν από παλιότερα χρόνια δημιουργίας ζωντανών εμφανίσεων και ηχογραφήσεις των Floyd, αλλά βρίθει εξαιρετικών και πλούσιων μουσικών χαρακτηριστικών που διακατέχει την ταυτότητα του συγκροτήματος από το 1968, μετά την αποχώρηση του Syd Barrett. Το άλμπουμ θίγει έννοιες της σύγκρουσης, της απληστίας και της ψυχικής ασθένειας που εν μέρει το εμπνεύστηκαν από την επιδείνωση της ψυχικής υγείας του καλού τους φίλου και μέλος του συγκροτήματος Barrett. O δίσκος δημιουργήθηκε με την προηγμένη τεχνολογία της εποχής, χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας τότε σε ηχογράφηση και πρόσθεσης εφέ. Η μουσική που περιέχεται σε αυτό το άλμπουμ έχει στοιχεία blues, rock και psychedelic, δημιουργώντας μια μοναδική σύνθεση μουσικής που πράγματι θα κατακλύσει τον ψυχικό σου κόσμο με διάφορα συναισθήματα, του ψυχικού ανεβάσματος του rock, της blues υποτονικής διάθεσης και της ψυχεδελικής σκέψης, μια διάσταση σκέψης που κυριολεκτικά «στέλνει» τον ακροατή του σε παράλληλες διαστάσεις του ονείρου, των χρωμάτων, της ψυχικής απελευθέρωσης και παράλληλα την δυναμική διέγερση του νου σε παραπάνω εμπειρίες. Οι στίχοι του δίσκου, όπως και γενικότερα των Floyd είναι φιλοσοφικοί, εμπεριέχοντας αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω σαν περιεχόμενο. Τα κομμάτια του δίσκου είναι συνεχόμενα, σαν να υπάρχει ένα κομμάτι, χωρισμένο σε μέρη με διαφορετική ονομασία. Ουσιαστικά δεν υπάρχει αρχή και τέλος, εκτός απ’ την αρχή του δίσκου στην πρώτη ονομασία και στο τέλος του δίσκου, στο τελευταίο ονομασμένο μέρος του. Μέσα στο δίσκο υπάρχουν μουσικά σημεία και ήχοι που ποικίλουν. Μπορούμε να ακούσουμε από άρπα και ήχους της θάλασσας μέχρι τον χαρακτηριστικό ήχο ταμειακής μηχανής! Στα φωνητικά, εκτός από τους στίχους, ακούγονται συχνά φωνές να εναρμονίζονται με τη μελωδία, δείχνοντας την δεξιοτεχνία του Richard Wright και του David Gilmour σε αυτόν τον τομέα, ενώ ακούγονται κραυγές απόγνωσης και φόβου. Όπως σε κάθε δίσκο έτσι και σ’ αυτόν, τα κομμάτια γράφονται και στις 2 πλευρές του. Το εξώφυλλο του συγκροτήματος είναι πασίγνωστο και είναι διαχρονικά στη μόδα του ρουχισμού, της διακόσμησης αλλά έχει γίνει και λάβαρο πολλών κοινωνικών κινήσεων.

Wish You Were Here (1975)

Το Wish You Were Here, ή αλλιώς «Εύχομαι να ήσουν εδώ», είναι το 9^ο άλμπουμ των Pink Floyd. Περιέχει κομμάτια που δημιούργησε εκείνη την εποχή το συγκρότημα, ενώ και άλλα πάνω στην ηχογράφηση. Η θεματογραφία του, περιέχει συναισθήματα λύπης από την απουσία κάποιου, πάλι αναφερόμενοι στον φίλο και πρώην μέλους του συγκροτήματος τους Syd Barrett, δείχνοντας πόσο έχουν επηρεαστεί απ το γεγονός της αποχώρησής του αλλά και την ανησυχία τους γι αυτόν. Ο δίσκος είναι βασισμένος στο κομμάτι Shine On You Crazy Diamond, ένα κομμάτι, βασισμένο στον φίλο τους τον Syd, που θα ήθελαν να τον έχουν μαζί τους και συμπτωματικά τη μέρα που το ηχογραφούσαν, ο Barrett βρέθηκε στο σημείο ηχογράφησης του, έτσι ήθελαν να του φωνάξουν “Shine On”! Κανένας δεν αναγνώρισε εξ αρχής τον Syd. Ήταν ένας καραφλός άνδρας πλέον, με υπερβολικά πολλά κιλά, ενώ το βλέμμα του ήταν χαμένο και φαινόταν σαν να μην καταλάβαινε τι γινόταν. Αυτό δημιουργεί πολλά ερωτήματα, στο πώς βρέθηκε εκεί και στο τι ήθελε να δει. Όλοι δάκρυσαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ήταν και η τελευταία φορά που είδαν τον φίλο τους μέχρι το θάνατο του το 2006. O Roger Waters σε μια συνέντευξη είχε πει ότι ο φίλος του εκείνη τη μέρα ήταν σαν να μην βρισκόταν εκεί και σαν να μη καταλάβαινε τι του έλεγαν. «Το τραγούδι Shine On You Crazy Diamond, όπως είπε επίσης, δεν ήταν ακριβώς γραμμένο για τον φίλο τους», αλλά σίγουρα το αίσθημα της απουσίας του ενώ και το κρυμμένο ταλέντο που είχε αποκαλύψει κάποτε, τώρα είναι πάλι κρυμμένο και θα έπρεπε να εμφανιστεί ξανά. Το εξώφυλλο περιέχει έναν αυτοπυρπολούμενο άνθρωπο να δίνει χειραψία με έναν άνθρωπο.

Animals (1977)

Το άλμπουμ Animals, ή αλλιώς “Ζώα”, είναι το 10^ο σε σειρά άλμπουμ των Pink Floyd και δημοσιεύτηκε το 1977. Την εποχή αυτή το συγκρότημα δημιουργούσε το δικό του στούντιο ηχογράφησης. Το άλμπουμ Animals ήταν σαν concept δημιούργημα του Roger Waters. Ήταν βασισμένο στο πολιτικό φάσμα του βιβλίου του George Orwell “Η φάρμα των Ζώων” και οι στίχοι του περιγράφουν διάφορα είδη κλάσεων και τάξεων στην κοινωνία σαν διάφορα ζώα. Τα μάχιμα σκυλιά, οι αδίστακτοι χοίροι και «η ανόητη αγέλη των προβάτων». Το άλμπουμ είναι μια κριτική του καπιταλισμού που εναντιώνεται στους μάχιμους σκύλους και τείνει να τους μεταλλάξει σε ανόητα πρόβατα. Κατά πολλούς το άλμπουμ περιγράφει την κοινωνική και πνευματική φθορά του συστήματος που ζούμε. Εκτός από το κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα, ο δίσκος είναι και απάντηση στην punk μουσική, η οποία τότε είχε αρχίσει να λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις αναγνώρισης, η οποία ασχολούταν πολύ με αυτά τα ζητήματα, πολιτικά και κοινωνικά. Η απάντηση δόθηκε διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή οι punk καλλιτέχνες αλλά και οι ακόλουθοί τους, επιτίθεντο στους Pink Floyd ειδικότερα, ενώ ο Johnny Rotten, είχε φορέσει κάποτε μπλούζα με των Pink Floyd και φαινόταν πολύ καθαρά η λέξη Hate δηλαδή σιχαίνομαι, σε ορατό σημείο. Αντίθετα ο Robert Mason καλωσόριζε την Punk στη μουσική βιομηχανία λέγοντας ότι είναι καλό που η μουσική μόδα γυρνάει στο underground στοιχείο της, σημείο που και οι ίδιοι οι Floyd ξεκίνησαν. Για το εξώφυλλο ανάμεσα σε πολλές ιδέες, διαλέχτηκε ένα επιβλητικό κτήριο που ήταν σταθμός ηλεκτρισμού στο Battersea μια περιοχή στο νοτιοδυτικό Λονδίνο.

The Wall (1979)

Το The Wall κυκλοφόρησε το 1979 και είναι το 11^ο κατά σειρά και το πιο δημοφιλές άλμπουμ των Pink Floyd.Η εποχή αυτή ήταν η αρχή του συγκροτήματος να παίζει σε πολύ μεγάλα στάδια, με το In The Flesh Tour. Σε ένα απ’ τα τελευταία live του Tour, ήταν μια ομάδα από πολύ θορυβώδεις και τσάντισαν πολύ τον Waters, τόσο πολύ μάλιστα που αντέδρασε πολύ άσχημα. Δεν ήταν μόνο αυτός αλλά και ο David Gilmour αρνήθηκε απ την ενόχληση να παίξει το συνηθισμένο intro, που έπαιζαν για να ξεκινήσουν τις συναυλίες. Σε ένα περιστατικό αργότερα στο πρόγραμμα των συναυλιών όπου ο Waters τσακώθηκε με τον μάνατζερ του, είχε μιλήσει για το tour, είπε ότι δεν το ευχαριστιέται καθόλου. Κάποια στιγμή λοιπόν που όλοι οι υπόλοιποι του συγκροτήματος ήταν απασχολημένοι με solo άλμπουμ, ο Waters ξεκίνησε ένα νέο concept για το επόμενο δίσκο. Το περιστατικό προσβολής του προς έναν φαν του, έγινε η αρχική ιδέα για το concept το οποίο είχε πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο και διερευνούσε την απομόνωση που επέβαλε στον εαυτό του μετά από χρόνια από τραυματικές αλληλεπιδράσεις από τη ζωή του που του επέβαλλε η κοινωνία, αλλά και η πρόωρη απώλεια του πατέρα του. Το Wall δηλαδή φτιάχτηκε για να αναλύσει τη διαφορά της ψυχολογίας του καλλιτέχνη που εκτελεί, απ το κοινό, με διάφορους παραλληλισμούς και μεταφορική γλώσσα. Τον Ιούλιο του 78’ λοιπόν, ο Waters παρουσίασε το νέο του εγχείρημα στους υπόλοιπους, με 2 ιδέες και διαλέχτηκε ένα 90λεπτο demo με τίτλο Bricks In the Wall. Στους επόμενους μήνες συνάντησαν κάποιες οικονομικές δυσκολίες ώστε να υλοποιήσουν το σχέδιο τους και άλλαξαν συνεργάτη και σύμβουλο οικονομικών για να ξεπεράσουν το εμπόδιο αυτό. Ο νέος συνεργάτης με τον Gilmour και τον Waters διάβασαν την πλοκή του Wall και το διόρθωσαν όλοι μαζί. Αφού έβγαλαν πολλά από τις αναφορές του Waters για τον εαυτό του, εν τέλει έφτιαξαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. O Waters έγραψε τα περισσότερα απ τα κομμάτια του άλμπουμ, ενώ ο Gilmour έγραψε τα απίστευτα κομμάτια Comfortably Numb, Run Like Hell, Young Lust και The Trial, ξεδιπλώνοντας για πρώτη φορά τόσο πολύ το πλούσιο ταλέντο του.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το The Wall, μια rock όπερα, που ερευνά την εγκατάλειψη και την απομόνωση, συμβολίζοντάς τες ως έναν απέραντο μεταφορικό τοίχο. Τα τραγούδια φτιάχνουν μια προσέγγιση της ιστορίας των γεγονότων του πρωταγωνιστή Pink, έναν χαρακτήρα βασιζόμενο στον Waters, που ο πατέρας του πεθαίνει στον 2^ο Παγκόσμιο, κλείνεται από την υπερπροστατευτική μητέρα του και πέφτει στα χέρια αδίστακτων καθηγητών που τον τρομοκρατούν για να μάθει τα δικά τους γράμματα, τα γράμματα του συστήματος επιβάλλοντας στην τάξη μια τυραννία. Κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα μεταφορικά μετατρέπεται σε ένα τούβλο, που σιγά σιγά χτίζεται ένας τοίχος. Ο πρωταγωνιστής θα γίνει rock star ενώ οι σχέσεις του με τους ανθρώπους χαρακτηρίζονται από ανασφάλεια, καχυποψία, χρήση ναρκωτικών και πολλή βία. Αφού ο γάμος του αποτυγχάνει, ολοκληρώνεται ο τοίχος και έτσι αποκόπτεται τελείως από ανθρώπινη επαφή. Κρυμμένος πίσω από το δικό του τοίχο, η κρίση του κλιμακώνεται, με αποκορύφωμα τη στιγμή που με τη χρήση παραισθησιογόνων θα βρεθεί σε ένα στάδιο να εκτελεί μουσική σαν να είναι φασίστας δικτάτορας σαν σε συναυλίες νέο-ναζιστικές συγκεντρώσεις, στην οποία θέτει τους άνδρες οπαδούς του ανάξιους προσοχής. Προφανώς ο Waters εκείνη την εποχή θα είχε περάσει στάδιο αυτοκριτικής. To αριστούργημα αυτό κυκλοφόρησε και σε ταινία στις αρχές του 80’, που με μουσική υπόκρουση το άλμπουμ, έδειχνε και τις σκηνές που εξιστορούσαν οι στίχοι και γενικότερα όλη την ιστορία.

The Final Cut (1982)

Γύρω στο 1982, ο Waters παρουσίασε στους Pink Floyd ένα νέο concept με τίτλο Spare Bricks, που αφορούσε το προηγούμενο δίσκο και παρόμοιο περιεχόμενο, αλλά την εποχή εκείνη έγινε η εισβολή στα νησιά Φόκλαντ από την Μάργκαρετ Θάτσερ. ενέργεια η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Waters ως σοβινιστική και περιττή, και αφιέρωσε το άλμπουμ στον θάνατο του πατέρα του. Όμως ο Gilmour διαφώνησε λέγοντας ότι χρειάζονταν κάτι καινούργιο και όχι η ανακύκλωση παλιών ιδεών. Έτσι ξεκίνησε και μια κόντρα ανάμεσα στους 2 που κύρια αιτία κατά τον συνεργάτη τους Michael Kamen, ήταν η διαφωνία του Waters με τον Wright με αποτέλεσμα την φυγή του δεύτερου. Ο Waters άρχισε να παίρνει πρωτοβουλίες ακόμα και στο σχεδιασμό του εξώφυλλου, αλλά και εξ ολοκλήρου δημιούργησε μόνος του τους στίχους αλλά εν τέλει και την σύνθεση της μουσικής καθώς ο Gilmour δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα. Εν τέλει ο δίσκος δημοσιεύτηκε το 1983 και έγινε ανάρπαστο.

Η αρχή του τέλους

Το 1984 ήρθε το διαζύγιο των Pink Floyd με Waters. Σε αυτή την εποχή ενώ όλα τα μέλη ασχολούνταν με προσωπικά άλμπουμ, ο Waters χαρακτήρισε το συγκρότημα «δύναμη που έχει σβήσει». Έτσι επικοινώνησε με τον μάνατζερ του θέλοντας να εκφράσει την επιθυμία του για τη διάλυση των Pink Floyd και να τον διώξει από μάνατζερ, ενώ ήθελε τα αποκλειστικά δικαιώματα του ονόματος των Pink Floyd. Το θέμα πήγε στο Ανώτατο δικαστήριο.

Απ το 1986 θα ξεκινήσει η εποχή της αρχηγίας του Gilmour στους Pink Floyd. Το 1987 δημιούργησαν το A Momentary Lapse of Reason, ενώ το 1994 Τo The Division Bell.

To 1994, το συγκρότημα ολοκλήρωσε την τεράστια σταδιοδρομία του, με ένα τελευταίο τουρ ως Pink Floyd. Παρ’ όλα αυτά, το 2005, για λογαριασμό ενός τεράστιου οργανισμού, του Live 8, που είχε να κάνει με τη συγκέντρωση χρημάτων για την Αφρική, στήνοντας πολλές σκηνές σε όλο τον πλανήτη με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, πήραν μέρος και οι Pink Floyd όλοι μαζί ξανά! Ενώθηκαν για μια και μοναδική φορά και έπαιξαν στο Λονδίνο. Αν και είχαν τις πρώτες αμφιβολίες τους, άφησαν πίσω τα δικά τους προβλήματα για λογαριασμό του Live 8, λέγοντας ότι οι διαφωνίες στο συγκρότημα είναι λιγότερο σημαντικές από αυτό το φαινόμενο. Έπειτα απ την εμφάνιση τους, ο Gilmour χαιρέτησε και μπήκε μέσα, όμως ο Waters τον φώναξε πίσω και το συγκρότημα έκανε όλο μαζί μια μεγάλη αγκαλιά, συμφιλίωσης και συμβολισμού. Το 2006 πέθανε ο Syd Barrett, ο καλός τους φίλος σε ηλικία 60 ετών, αλλά κανένας από τους Pink Floyd δεν παραβρέθηκε στην κηδεία του. Το 2008 σε ηλικία 68 ετών θα πεθάνει και ο Wright σε ηλικία 68 ετών. Οι επιζώντες φίλοι, συνάδελφοι και συμπορευτές τους, τους τίμησαν δεόντως με τα λόγια τους. Το 2011, οι Waters και Gilmour βρέθηκαν ξανά μαζί για μια φιλανθρωπική εκδήλωση για τα παιδιά της Παλαιστίνης όταν και ο Waters κάλεσε τον Mason και τον Gilmour στη σκηνή προς έκπληξη του κοινού. To 2011 αργότερα, οι Floyd ξεκίνησαν μια καμπάνια με το όνομα Why Pink Floyd?, βάζοντας remastered κομμάτια, μαζί με το Experience και το Immersion. Τα τελευταία χρόνια, ο Waters, πραγματοποιεί tour του Wall ακόμη και σήμερα με την Ελλάδα να χει γίνει τα τελευταία χρόνια αποδέκτης του.

Το Νοέμβριο του 2014 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ με τίτλο : The Endless River.

πηγή: homouniversalisgr.blogspot.gr

Tags: Pink Floyd